Caro

Caro:

“Het is een wolf, maar toch een stukje menselijk en dat had ik ook toen ik die Harry Potter film zag….dit lijkt zoveel meer dan wat ik zelf heb getekend. Ik teken het en ik probeer het maar te tekenen, maar het lukt niet, want ik krijg je niet op beeld. En dat is zo frustrerend. Ook voor iedereen die ik dat wil laten zien, van: Kijk dit zie ik nou altijd, dit pakt mij…”

Voordat Caro de diagnose epilepsie kreeg was ze een lastig kind omdat ze zich zo onveilig voelde en dat enkel boos kon uiten. “Ik heb zoveel in de hoek gestaan”. Nu nog is het lastig voor haar omgeving om te beseffen wat Caro heeft. Zo werd, tijdens het werken met ons, Caro achttien jaar en kreeg ze kaarten met “Hoera, je mag je rijbewijs gaan halen!”. Dat doet pijn, want met epilepsie mag je niet autorijden. Stel je voor dat je even weg raakt en iemand aanrijdt. Haar familie vergeet dat ze het heeft omdat het niet aan de buitenkant aan haar te zien is, en ze dankzij haar medicijnen alleen nog maar ‘s nachts aanvallen heeft.

Caro’s absences voelen sinds haar kleutertijd als een wolf. Een wolf die ze vanuit de periferie van haar ooghoeken ziet naderen, en vooral hoort: hij hijgt in haar nek. Caro zit op een grafische school in Utrecht en daar heeft ze al heel vaak geprobeerd haar wolf te tekenen, maar “ik krijg ‘m maar niet te pakken. En die ogen, ik kan niet wegkijken. Hij lijkt nog het meeste op de weerwolf van Harry Potter, en heeft ook iets van Gollum van In de ban van de Ring.” Als kind had ze ook overdag absences, die ze soms weg kon ademen als ze zich aan de tafel vasthield en zich heel goed concentreerde. Dat waren ook de momenten dat ze straf kreeg, omdat ze dan niet meedeed in de klas. Nee, logisch, ze was even met iets anders bezig…. Maar omdat ze zich er ook voor schaamt, zei ze dat niet en werd ze boos.

Animator Bobby is samen met Caro op zoek gegaan naar de wolf. Er is veel via Pinterest gewerkt, eindeloos plaatjes uitwisselen. “Is het dit?” “Bijna, maar dan rood…” “Verder zoeken…” Bobby heeft Caro tientallen (horror)films laten zien. We zijn bij de wolven in Artis geweest op de eerste maandag van de maand. Als het luchtalarm gaat, huilen de wolven allemaal mee. Echt waar. Het huilen komt van diep. Heel diep.

In de film Fear makes the wolf (4,5 minuten) heeft Caro haar absence ervaring gevisualiseerd met beelden die ze verzameld heeft uit films, horror boeken en muziek. Samen met Bobby heeft ze daar een clip van gemonteerd en een affiche gemaakt.

Caro’s film eindigt met Harry Potter die aan Perkamentus vraagt: “Is this all real or is it just happening in my head?” “Of course it’s happening inside your head, Harry” antwoordt Perkamentus vanuit een andere werkelijkheid, “Why? Should that mean… it is not real?”

Klik hieronder op de knop om de VR ruimte van Caro te bekijken!